Pożegnanie wieloletniego dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych w Rawiczu

Z dniem 1 września 2007 roku na emeryturę odejdzie wieloletni dyrektor Zespołu Szkół Zawodowych pan Władysław Boryczka.

21 czerwca na Radzie Pedagogicznej, a następnie 22 czerwca podczas uroczystości zakończenia roku szkolnego w imieniu całej społeczności szkolnej dyrektora pożegnał wicedyrektor szkoły Krzysztof Kazuń. W swoim przemówieniu m.in. powiedział:

„…Dziś nie tylko podsumowujemy roczną pracę ponad tysiąca uczniów, ich wychowawców i nauczycieli, ale także żegnamy tych, którzy ugruntowali pozycję i prestiż tejże szkoły. Szkoła, do której wrócimy we wrześniu, będzie zapewne inna. Ta sama, ale inna. Jej renomę i prestiż wypracowali między innymi pedagodzy, którzy odchodzą na zasłużoną emeryturę. Są to osoby, które swoją wytrwałością, cierpliwością i ciężką pracą sprawiły, że o Zespole Szkół Zawodowych w środowisku rawickim mówi się bardzo dobrze.

Nie wolno nam zapomnieć o długoletnim dyrektorze tej szkoły – panu Władysławie Boryczce. W 60 letniej historii szkoły sprawował tę funkcję przez ponad 23 lata.

Jan Paweł II – nasz wielki rodak powiedział kiedyś, że "człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest, nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi".

Przywołałem te słowa nieprzypadkowo, gdyż mogą być one namiastką podziękowań dla dyrektora, który stał się wielki poprzez pracę w tejże szkole. To on ze szkoły mieszczącej się w jednym budynku stworzył Zespół Szkół prowadzący dydaktykę w czterech budynkach, zatrudniający 84 nauczycieli oraz 19 pracowników administracyjno – obsługowych, a dzięki jego staraniom zbudowano salę gimnastyczną, w której obecnie się znajdujemy. Zawsze dążył do zapewnienia bezpieczeństwa uczniom podczas pobytu w szkole i zawsze przekazywał uczniom swoja wiedzę, nikomu nie odmówił dobrej rady i pomocy.

Kończąc, posłużę się słowami św. Augustyna

„Człowiek nie może niczego nauczyć drugiego człowieka. Może mu tylko dopomóc wyszukać prawdę we własnym sercu, jeżeli ją posiada….”

W swojej mowie pożegnalnej pan dyrektor Władysław Boryczka m.in. powiedział:

„…Każdą czynność wykonuje się po raz pierwszy i po raz ostatni. Życie tak jest stworzone. Wielokrotnie stawałem w tym miejscu i nie miałem specjalnie problemu, żeby powiedzieć to, co chciałem. Dzisiaj czynię to po raz ostatni i jest mi ciężko. To dla mnie ogromne przeżycie – 40 lat w jednej szkole, w mojej szkole- bo tutaj spędziłem całe życie zawodowe i ją też skończyłem. Czuję się tym faktem zaszczycony…”

Dalej pan dyrektor wspominał pierwsze dni swojej pracy, dziękował rodzicom, rodzinie, gronu pedagogicznemu i pracownikom administracyjnym.

Uczniowie, nauczyciele, pracownicy administracyjni i zaproszeni goście dziękowali i żegnali dyrektora owacjami na stojąco.

Władysław Boryczka objął obowiązki dyrektora szkoły 1 marca 1984 roku, wcześniej przez 7 lat pełnił funkcję wicedyrektora. Był nauczycielem przedmiotów zawodowych.

Po ukończeniu rawickiej szkoły zawodowej pobierał naukę w Technikum Przemysłowo-Pedagogicznym w Pabianicach, a następnie podjął studia na Politechnice Opolskiej. W 1968 roku otrzymał pracę nauczyciela w rawickiej szkole zawodowej. W wywiadzie, który ukazał się w prasie lokalnej, tak wspomina swoje pierwsze dni pracy:

„… System kształcenia i zatrudniania nauczycieli był wtedy inny niż teraz. Inaczej wyglądała tez nasza szkoła. Istniała ona od 1 września 1946 roku. Do 1963 roku jej uczniami byli także młodociani pracownicy. Później ich odłączono i na miejsce likwidowanego technikum lniarskiego utworzono zalążki szkoły zawodowej dla pracujących. To właśnie tam starałem się o posadę. Szkoły te ponownie połączono dopiero 1 sierpnia 1979 roku. Powstał Zespół Szkół Zawodowych.

Do pracy przyjmował mnie Teodor Rzepecki. Był pełen niepokoju o to, czy tak młoda osoba jak ja sobie poradzi. Pamiętam swoją pierwszą lekcję w sali oddzielonej od pokoju nauczycielskiego dyktą. Jak mi później powiedział dyrektor Rybacki, on siedział przy tej ścianie i słuchał, kiedy wylecę z tej sali. Nie wyleciałem…”

Władysław Boryczka był nauczycielem przedmiotów zawodowych, w 1977 roku kolejny dyrektor Ignacy Rzepecki powierzył mu funkcję wicedyrektora, a od 1 marca 1984 roku objął stanowisko Dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych w Rawiczu. Dyrektor tak opowiada o tych czasach:

„…Nigdy nie zapomnę tej sytuacji. Zostałem rzucony na głęboką wodę, bo nie miałem wówczas wielkiego doświadczenia. 14 lutego 1984 roku zmarła dyrektor Krystyna Michalik i z dniem 1 marca kuratorium powierzyło mi obowiązki dyrektora, które wykonuję do 31 sierpnia tego roku. W tej szkole spędziłem dwie trzecie swojego życia, niemal 40 lat…”

W dalszej części wywiadu dyrektor wspomina zmiany, jakie zaszły w szkole za czasów jego dyrektorowania. Początkowo szkoła mieściła się w jednym budynku, dziś to kompleks składający się z 4 obiektów, trzy z nich to przystosowane do nauki budynki po magazynie wojskowym, szpitalu zakaźnym i bursie Rawickiego Seminarium Nauczycielskiego, kolejny budynek to sala gimnastyczna i pomieszczenia administracyjne, które powstały w 1997 roku.

W czasie swojej 40- letniej pracy zmieniała się struktura szkoły. Co roku szkoła oferuje uczniom inne kierunki i możliwości kształcenia.

„…Każdorazowe zmiany wynikały z potrzeb lokalnych zakładów…..Gdy ja obejmowałem stanowisko, było tu jedno technikum i szkoła zawodowa. Teraz jest siedem kierunków techników i ZSZ…”

Podczas wieloletniej pracy dyrektora w ZSZ mury szkoły opuściło tysiące absolwentów. Władysław Boryczka stwierdził, że jest dumny z uczniów i całej szkoły.

W artykule dalej czytamy:

„…Starałem się tak pracować, jak potrafiłem. Myślę, że dobrze to robiłem, skoro tytle czasu pozwolono mi pełnić tę funkcję…”

Z dniem 1 września 2007 roku dyrektor przechodzi na emeryturę.

„… Kończę 60 lat, większość życia poświęciłem dla szkoły, więc teraz będzie czas dla mnie. Na brak zajęć nie będę narzekał. Zajmę się tym, co lubię – ogrodem, akwarystyką, literaturą, sportem. Może wybiorę się z żoną na pierwszy naprawdę spokojny urlop. Jeśli ktoś będzie potrzebował mojej wiedzy, chętnie pomogę…”

Swojemu następcy dyrektor życzy jak najlepiej.

„…Chcę, żeby mu się powiodło, żeby zrealizował swoje plany. Widzę duże szanse, bo obecnie zmienia się pogląd na potrzeby szkolnictwa zawodowego. W końcu dostrzeżono, że jest ono niezwykle potrzebne…”